Bilseydim hiç yaparmıydım

sevgili oğlum,
sen benim ilk evladımsın. annelik duygularımı tüm çoşkunluğuyla yaşadığım ilk sarhoşluğumsun. kollarımın arasında bana kendini öylece teslim edivermiş halindeki sıcaklığı  hala duyuyorum koynumda... belki sen bana sığınıyordun,ama bende bunu fırsat bilip sana sığınıyordum ruhumun yorgunluklarından, yaralarından.. belki bu yüzdendi, seni içimin her derdine derman ilan edivermiş olmam...
birden bire minicik bedeninle geliverdiğin hayatın daha başındayken beklentilerimin girdabına sürükleyi verdim seni... önce boyunu, kilonu yarıştırdım başkalarıyla.. sonra konuştuğun kelime sayısını, saydığın sayıları... sonra aldığın notları, sonra kazandığın okulları...
 benim yapamadıklarımın yapıcısı olacaktın sen çünkü.. benim ulaşamadıklarıma sen ulaşacaktın. bunu aslında senin (!) için istiyordum.. sen de bir gün yapamadıklarından, başaramadıklarından dolayı  benim hissettiklerimi yaşamayasın diye istiyordum.
inan oğlum, hiç mi hiç farkında değildim o sırada seni içine tıkmakta olduğum parmaklıkların..  olduğun kadar olmanın, olduğun gibi olmanın hafifliğini ve özgürlüğünü sana yaşatmadığımı fark etmem  için 30 senenin geçmesine gerek varmıydı? bilmiyorum...
seninle gurur duymak istiyordum, bunun için can atıyordum . ve koltuklarımı kabartmadığın her durumda bir hayal kırıklığı yaşıyordum. sürekli beni utandıracağın  endişesini taşıyordum. gittiğimiz bir evde, çıktığımız alışverişte,  evimize gelen misafirlerin yanında, beni utandıracaksın kaygısıyla  tedbirler alarak yaşıyordum  hayatı.  bir yere çay dökülecek  birisinin çocuğuyla  kavga edip ağlatacaksın, birinin eşyasına senden bir zarar geliverecek diye  sürekli tetikte  geziyordum peşinde.
    ah birilerinin birşeyleri kırılsaydı, bana çocuğunu yetiştirmeyi becerememiş anne deselerdi de, şimdi otuzlu yaşlarda bir baba olan oğlum, gelip dizlerime başını kyuverseydi, saçlarını okşasaydım, sırtını sıvazlasaydım .. ama dizlerimi baş konulmaz hale getirmekle geçirmişim o yıllarımızı...
hırçınlaştığın zamanları hatırlıyorum, beceriksiz anne damgasını yeme kaygısı, çocuğumu hırçınlaştırmayı nasıl becerebildiğimi görmeme perde oluyordu. hatta duyduğum mecburiyeti  örtebilmek için  harcıyordum duygularımı , seni hissetmeye  harcayacağım yerde ..
  bugün karşımda iki çocuk babası bir beyefendi olarak oturan halinin  hayali o günlerde gözlerimin önünden biracık geçseydi,  bilmiyorum o seni hizaya getirmeye çalışan bakışlarla bakabilirmiydim ?

                                                                                             moral dünyası dergisi



           bir annenin pişmanlığı bu işte aslında çocuklarımızın bize en çok ihtiyacı olduğu zamanlarda biz neler yapıyoruz topu topu ömrümüzün 6 veya 7 yılı kaplıyor bu süreç ama çok görüyoruz onlara bunu ya kalıplara sokuyoruz yada kendimizi başka şeylere veriyoruzz.. yazık ediyoruz kendimizede onlarada pişman olmak istemiyorummm yazıdaki şeylere takılan bi insan değilimm boymuş, kiloymuş falan filan ama benimde takıldığımm şeyler var bunların sevgimin önüne geçmesine izin vermicemm.. annecimmm çok korkuyordumm sana yetememekten halbuki senin şuan sadce sevgime ihtiyacın var.. seni çok seviyorummmmm  pişman olmak istemiyorummm, yazıyı yazan annemizde çok teşekkürediyorumm kimbilir kimleri büyük yanlışlardan kurtardı allah razı olsun..... zeynep kucağımda şuan öpüp kokluyorumm 30 lu yaşlarını düşünüyorummm :) iyi bir ev hanımı .. iyi bir evlat... iyi bir eş.. iyi bir arkadaş olma sevdasıyla yanıp tutuşan ben parçalanmaktan çok sıkılmışımm meğerrr bunların arasına sıkıştırmak istemiyorummm anneliğimi.... bugün bir çizgi çekiyorum koşturmacama daha sakinn daha dinginn olmak istiyorum....önce anne olmak istiyorum...  umarım sıkılmadınızzz...