Ne zaman ki biz, bizi kaybettik, çocuklarımızıda kaybettik...
Bizim zamanımızda çocuk suçları olarak okul koridorlarında koşmak, istiklal marşı okunurken düzgün durmamak, el kaldırmadan öğretmenle konuşmak geliyordu. yada bayramda, bayram namazına geç kalmak, şeker toplarken birkaç şekere birden el uzatmak, arabaların arkasından koşmak, çocuk suçları olarak konuşuluyordu. ne oldu bize ki artık çocuk suçları olarak annesini kesmek, babasını silahla tehdit etmek, sokakta araba yakmak , öğretmenini köşe başında şişlemek, güvenlik kamerasına el sallayarak hırsızlık yapmak kayıtlara geçer oldu? o çocuklar mı başkaydı bu çocuklar mı başka? o anne babalar mı başkaydı, bu anne babalar mı başka? o günkü terbiye metotlarımı başkaydı, bugünkü terbiye metotlarımı başka? biz nerede hata yapıyoruz? yapıyoruz ki yanı başımızda büyüyen o masum yüzlü sevimli çocuklar, bir süre sonra dünyamızı zehir edecek hale geliyorlar. işte bu kitapta , bu soruların cevaplarını bulabilmek için bir mum yakılıyor. çocuk terbiyesinde doğru bilinen yanlışlarla yüzleşiliyor.
çünkü kendimizi kaybettiğimiz yerde, çocuklarımızıda kaybettik biliyoruz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder