Anne olunca..

Kalbimdeki sevgive şefkat potansiyelinin sonsuz olduğunu,
Sabredebildiğimi,
Öfkelendiğim anlarda- eğer istersem- öfkemi kontrol edebileceğimi,
Ömürlük bir sorumluluğu severek kabullenebileceğimi,
Annemi ne kadar çok sevdiğimi,
Annemin ne kadar haklı olduğunu,
İki üç saat uykuylada yaşanabileceğini,
Bir gaz çıkarma olayının alkışlara sepep olabileceğini,
Yemeyip yedirmenin ne demek olduğunu,
İnsanın kendinden başka birini kendinden çok sevip önemseyebileceğini,
Mutluluktan ağlayabileceğini,
İnsanın bütün öfkesinin, iki küçük kolun boynuna dolanmasıyla geçebileceğini,
Yemek yemeği unutmanın ne demek olduğunu, her gün atçılık oynayıp at olunabileceğini,
Karşılık beklemeden emek verilebileceğini,
Pepenin tüm şarkılarını tümm ailenin bir çırpıda ezberleyebileceğini,
Birine sırf bir lokma yemek yedirmek için yerlerde yuvarlanılabileceğini,
Ve kelimelerle aran ne kadar iyi olursa olsun, anneliği tarif etmek için hiçbirinin yeterince iyi olmayacağını öğrendim....